Zaufanie - tak jak miłość - nie stawia warunków.
Zaufać to powierzyć komuś jakąś sprawę,
na której ci zależy,
albo powierzyć mu siebie;
to zbudować więź przyjaźni ,
to zawsze oznacza również pewne ryzyko.
To także rozpoznać w drugiej osobie
jakby twoje drugie "ja",
podnieść ją do twojego poziomu,
zwłaszcza jeżeli znasz jej ułomności.
To uczynić ją kimś równym tobie,
"przedłużeniem" twej ręki,
oczu, a przede wszystkim twego serca.
Zaufanie jest najcenniejszym
skarbem przyjaźni.
Jest ono jej owocem,
ale zarazem stanowi jej sedno.
Może ono zaistnieć,
kiedy pozwalają na to okoliczności i kiedy
nie ma miejsca na wątpliwości.
Lecz zaufanie jest darem,
jest dobrowolnym aktem.
kiedy ktoś zdradził cię i zerwał
nić przyjaźni to
zawsze możesz być dumny,
że okazałeś zaufanie.
Już w samym akcie zaufania
tkwi zwycięstwo - za każdym razem
jest to czyn bohaterski.
Zaufanie - tak jak miłość - nie stawia warunków.
Przyczynia się ono do twojego własnego
wzrastania i do wzrastania drugiej osoby,
bez względu na efekt.
