Łakną uśmiechu, czekają na dobre słowo.
Jesteśmy dla siebie czasami tacy okrutni.
Nasz język jest często pełen gróźb i przemocy.
Jesteśmy oburzeni, protestujemy,
walczymy - i po co?
Mówimy:
o solidarności, o więcej człowieczeństwa.
A jednocześnie zachowujemy się tak nieludzko,
bo nasze zachowanie zatraca
wszelki szacunek dla ludzi.
Wciąż jeszcze wierzymy w prawo silniejszego.
Zazdrość nas zjada od wewnątrz .
Sądzimy, że zawsze mamy rację,
żądamy jej za wszelką cenę.
Nasze ludzkie współczucie
marnieje i karłowacieje.
Kto wie o własnych błędach i czułych
punktach,
jest w stanie łatwiej
znieść słabostki innych.
Tak rośnie zrozumienie,
duch pojednania, sympatia.
Staniesz się łagodny i tolerancyjny,
jeśli wiesz,
jak kruche są wszelkie
rzeczy i jak samotni ludzie.
Łagodność ma wielkie serce:
Wszystko trafia jej do serca,
wszystkim się wzrusza,
bierze w swoje ramiona.
Pomyśl o wielu ludziach także w twoim otoczeniu,
którzy przez chorobę, nieszczęścia albo zły los
odsuwani są powoli od życia.
Łakną uśmiechu, czekają na dobre słowo,
tęsknią za wspólnotą, przyjaźnią.
Są i tacy ludzie co
sami ją zniszczyli
przez zły język i czyny .
Pomyśl o ludziach kalekich,
potrzebujących opieki,
którzy rzadko lub wcale nie czują ciepła ręki
i pogrążają się w samotności.
Przywdziej współczucie i łagodność
dla ludzi,
którzy są wokół ciebie,
i nie pozwól nikomu marznąć.
Unikaj takich co są wredni i zawistni ,
albo fałszywi , bez kultury osobistej .
Módl się za nich o pokój serca .
