Człowiek ....

" Miłość rozkwita tam, gdzie ludzie są wobec 

siebie łagodni,  

 łagodni w słowach i zachowaniu. "

Czasami jest tak, jak gdyby mieszkali w tobie dwaj ludzie.
Jeden, który wszystko robi dobrze, i tego pokazujesz
na zewnątrz, i drugi, za którego się wstydzisz.
Tak wspaniały człowiek jak św.Paweł pisze w jednym z listów:
,,Dobra, którego pragnę, nie czynię,
a czynie zło, którego nie pragnę".

Człowiek to dziwna istota. Jest w każdym człowieku
jakaś głęboka rysa.

Spotykam ludzi, którzy mimo najlepszych chęci świata
ciągle popadają w swe stare cierpienie.
Ludzi, którzy chcieliby żyć dobrze, a mimo to robią rzeczy,
których sami nie pojmują. Dlaczego?
Dlatego że człowiek nie jest Bogiem czy aniołem ani nadistotą,
lecz małym pielgrzymem w długiej drodze,
czasem mocno zmęczonym i nieźle zbolałym.
Właśnie doświadczając własnej słabości, człowiek
staje się wyrozumiały i współczujący dla swych bliźnich.
Kto jednak ciągle wpada w samouwielbienie, staje się twardy
jak kamień.

Jego życie uczuciowe usycha, nie pojawi się w nim już
coś tak pięknego jak przebaczenie, pociecha, otucha.
Niech cię nie niepokoją twoje słabości i błędy,
ale również ich nie upiększaj. Naucz się z nimi żyć.
Nikt nie jest tak dobry jak w swoich najlepszych chwilach.
I nikt nie jest tak zły jak w swoich najgorszych chwilach.
Miłość rozkwita tam, gdzie ludzie są wobec siebie łagodni,
łagodni w słowach i zachowaniu.