Chrześcijańska dobroć serca
Są ludzie, którzy mają już z natury dobre serce.
Nie myślą o nikim źle,
nie znają zawiści i zazdrości,
nie pamiętają uraz,
nie obrażają się i nie zrażają prędko,
dzielą się chętnie tym, co mają,
są zawsze uczynni i delikatni.
Ludzie wyśmiewają się czasem z takiej
dobroduszności i nadużywają jej.
Jest ona jednak, jeśli tylko
nie grzeszy nieroztropnością,
cząstką naturalnego szlachectwa duszy ludzkiej,
pieczęcią jej Bożego pochodzenia,
drogocennym posagiem Stwórcy.
„Jest to wrodzona godność naszego rodzaju,
że odbija się w nas jak w zwierciadle
obraz dobroci Bożej”.
„Sądzę, że dobrego człowieka otaczają aniołowie,
jak rój pszczół kwitnącą lipę”
