"RORATY CZYLI BĄDŹ DZIELNY I WYTRWAŁY "
PIERWSZA NIEDZIELA ADWENTU
Kościół podprowadza Cię do tego Światła razem z Maryją.
27 XI 2022 r.
Święta Matko Boga,
W milczeniu i pokoju nosiłaś pod sercem
i wydałaś na świat Tego,
który wszystko dźwiga na Swoich barkach.
Bądź naszą Przewodniczą na drodze do Bożego Narodzenia,
aby czas, w którym będziemy świętować narodziny Twojego Syna,
Jezusa Chrystusa, Naszego Zbawiciela,
napełnił nasze serca
radością i Nadzieją. Amen
Jak zmobilizować się do chodzenia na roraty ?
Jestem sową. Dobrze pracuje mi się wieczorami i jednocześnie
nie lubię wcześnie wstawać.
I tak jak od kilku lat cieszę się na czas Adwentu,
tak - dosłownie - sen z powiek spędzają mi… roraty.
Tata robił lampion, my staliśmy w „kolejce”
Kartki czarnego bloku technicznego,
bateria, kilka kabelków i żarówka.
Do tego nożyk do papieru, kolorowa bibuła i klej biurowy.
Z tych kilku elementów,
tylko sobie wiadomymi sposobami, tata z „niczego”
budował nasze „oręże” do walki z ciemnościami poranka.
Pamiętam, że to była swego rodzaju walka o bycie „pierwszym”.
Wiem jak to źle brzmi, ale dla kilkuletniego dziecka
taki element rywalizacji miał za zadanie jedynie skutecznie
zmotywować do kolejnego wstania punkt 5:00.
Bo choć roraty w mojej rodzinnej parafii rozpoczynały się o 6:00,
każdorazowo poprzedzane były „kolejką pierwszeństwa” – grupą,
która ustawiała się nierzadko od 5:30 po to, by móc
uczestniczyć w procesji formowanej
przez członków służby liturgicznej.
Nie możesz zjeść czekoladki, jeśli nie byłeś na roratach
Zwyczaj wypakowanych imitacją czekolady
kalendarzy adwentowych ma co najmniej 25 lat.
Co najmniej, bo pamiętam go od zawsze.
Możliwość zjedzenia czekoladki
wiązała się nierozerwalnie z obecnością na Mszy św. roratniej.
Jeśli z jakichś względów, czy była to choroba,
zaspanie, czy zwyczajne lenistwo,
nie udało się być o 6:00 w kościele,
słodkości musiały zaczekać do wigilijnego wieczoru.
Swoją drogą, dzisiaj wiem, że ta mało chwalebna metoda
wychowawcza przyczyniła się do tego,
że długie lata myślałem,
że na nagrodę od Pana Boga trzeba zasłużyć.
Skoro nie chce mi się rankiem wstawać,
to nic z tego nie będzie,
Pan Bóg się obrazi i już mnie nie będzie kochał.
Dyscyplina, dyscypliną, ale złe użycie „czekoladowych okienek”
może naprawdę skomplikować sprawę wychowania religijnego.
Sowa i dawny zwyczaj
Jestem sową.
Dobrze pracuje mi się wieczorami i jednocześnie
nie lubię wcześnie wstawać.
I tak jak od kilku lat cieszę się na czas Adwentu,
tak – dosłownie – sen z powiek spędzają mi roraty.
Z tego co słyszałem, w hiszpańskojęzycznej
wersji Aletei napisano na początku tegorocznego Adwentu o
„dawnym zwyczaju Mszy porannych”. Smutne.
Nie musimy jednak zaglądać do Hiszpanii,
żeby przekonać się, że w wielu polskich parafiach z „różnych”,
często „duszpasterskich”
względów rezygnuje się z porannego wstawania,
na rzecz popołudniowej frekwencji.
Tymczasem poranna (dla mnie nocna) msza wotywna
ku czci Najświętszej Maryi Panny to jedna z najpiękniejszych
praktyk chrześcijańskich, jakie znam.
Roraty, czyli bądź mężczyzną!
Mam tę satysfakcję, że tegoroczny Adwent,
zupełnie inaczej niż poprzednie, gdzie udało się wstać słownie
„raz, czy dwa razy”,
rozpocząłem ze 100-procentową frekwencją.
Nie o pobudki tu jednak chodzi,
tylko o owoce przekraczania własnych ograniczeń.
Kiedy przed 6:00 nie poznajesz twarzy przyjaciół,
to dobry znak – za chwilę wejdziesz w ciemność,
której nie potrafisz ogarnąć własnymi siłami.
Okazuje się, że nie potrafisz jej pokonać nawet z lampionem
zrobionym przez tatę.
Potrzebujesz światła.
Kościół podprowadza Cię do tego Światła razem z Maryją.
Roraty uczą mnie męskości,
bo wyciągają co rano z pieleszy moich przyzwyczajeń,
rutyny, moich wyobrażeń o sobie samym,
o mojej sile i wspaniałości.
Zwykła-niezwykła msza, „dostępna” dla każdego dziecka,
czy studenta okazuje się znakomitym postanowieniem adwentowym,
by przez codzienne ćwiczenia porannej czujności
przygotowywać się na przyjście Pana.
W ciemności. W codzienności. W pobudce o 5:00.
Marcin Gomułka
