Największym problemem naszym czasów jest człowiek.
Najgorszą dzielnicą nędzy w mieście „człowiek” jest jego serce.
Najpilniejszym zadaniem, by ludzi uczynić szczęśliwym,
a naszą ziemią nadającą się do zamieszkania,
jest kultura serca.
Kultura miłości to jedyna droga,
na której ludzie mogą stać się bardziej ludzcy.
Ludzie chorują dzisiaj z powodu niezdrowego trybu życia, zniszczonych związków, zanieczyszczonej przyrody. Ludzie bywają chorzy przez żądzę pieniądza, poprzez chore społeczeństwo. Stłamszenie ducha niszczy człowieka u korzeni jego jestestwa. Stłamszony duch sieje największe spustoszenie. Prowadzi do nienawiści, agresji , przemocy i zwątpienie.
Kultura oznacza pobudzenie stłumionego ducha znowu do życia, odnalezienie zagubionego sensu życia, pozwolenie, aby na nowo zakwitła pustynia ludzkich powiązań. Kultura serca jest kulturą, która człowieka odmienia wewnętrznie i czyni nowy.
Gdy
ktoś umrze mówimy:
„Niech odpoczywa w pokoju”.
Lecz
dopóki ten drugi żyje,
dopóki potrafi się przeciwstawiać
i
być innego zdania,
reprezentuje odmienny światopogląd,
mówi
innym językiem
albo ma odmienny kolor skóry,
to uchodzi
za dziwaka lub wręcz wroga.
W najlepszym przypadku za
uparciucha.
„Pokój” między nim a tobą wydaje się
zadaniem
nie do spełnienia. „Odpoczywanie w pokoju”