Ci, którzy kochają, stają się dziećmi światła i radości. Ale zależy to od rodzaju i jakości miłości. Miłość służy często jako maska, za którą skrywają się wszystkie możliwe rodzaje egoizmu. Nigdy tak nie nadużywano miłości jak dziś. Jedyną miłością, jaka naprawdę zasługuje na to miano, jest umiłowanie przyjaźni.
Przyjacielska miłości prowadzi do światła,
do radości. Nic się w niej nie załamie, bo nie pragnie niczego mieć dla siebie i daje swobodę drugiej osobie. Także gdy wyraża się w czułościach, pozostaje czysta, dopóki służy wewnętrznemu, duchowemu przeżyciu. Kto pod płaszczykiem miłości szuka tylko siebie, niszczy związek i miłość.
Nigdy zapewne nie będzie się zdolnym do doskonałej przyjaźni, ale trzeba stale do tego dążyć.
Prawdziwa przyjaźń to wspólne przeżywane piękno, wspólnie pracować nad pięknym zadaniem,
wspólnie kochać innych i zapomnieć o sobie.
Są ludzie, którzy przepuszczają światło, i są ludzie, którzy czynią światło ponurym.
Chodzi o jakość miłości. Wędruj jako dziecko światła i bądź najszczęśliwszym człowiekiem świata.
